هیچ چیز مانند آن لحظه ای نیست که سال تحویل در کنار خانواده خود باشی و از آن لحظات ناب لذت ببری. لحظاتی که کارکنان اقماری نفت بارها از آن محروم شده اند.
کارکنان اقماری صنعت نفت | نفت آنلاین
محمد امین محبی خبرنگار نفت آنلاین |در آستانهی سال نو، وقتی همهی خانههای ایرانیان پر از شوق و انتظار میشوند و بوی عید و صدای خندهی بچهها فضا را پر میکند، اما قلب کارکنان اقماری نفت سنگینتر از همیشه میشود.
آنها چمدان به دست، با بغضی که نمیشود به زبان آورد، از خانواده جدا میشوند؛ از نگاه پر از دلتنگی همسرشان، از دستهای کوچک فرزندانشان که به لباسشان میچسبد و از پدر و مادری که فقط یک "موفق باشی" آرام زیر لب میگویند.
سال تحویل برای خیلیها لحظهی در آغوش کشیدن عزیزان است، اما برای این مردان سختکوش، گاهی فقط یک تماس کوتاه از دور، پشت خطوط پر از پارازیت، تمام چیزی است که از آن لحظهی ناب نصیبشان میشود.
تصورش هم سخت است؛ وقتی صدای توپ تحویل سال میآید، آنها نه کنار سفرهی هفتسین، بلکه در دل میدانهای نفتی، زیر آفتاب سوزان یا باد سرد بیابان ایستادهاند.
همانهایی که چرخ صنعت کشور را میچرخانند، گاهی در مهمترین لحظات زندگی غایبند؛ تولد فرزند، روزی که همسرشان بیمار است یا وقتی که خبر تلخ فوت عزیزی میرسد.
اما سال نو، این یکی فرق دارد. نبودن در آن ثانیهای که همه دست در دست هم دعا میخوانند، انگار تکهای از روح آدم را با خودش میبرد. بزرگترین غم دنیا شاید همین باشد؛ وقتی دلت با خانوادهات است، اما جسم تو هزاران کیلومتر دورتر، در سکوت تلخ شیفت کاری، تنها میماند.