وقتی گرد و غبار سراسر خوزستان را تعطیل می‌کند، اما قلب مناطق عملیاتی نفت هنوز می‌تپد

گرد و خاک، قصه تکراری خوزستان

اینجا خوزستان، جایی که گرد و غبار و آلودگی دیگه شده بخشی از زندگی. از بیابونای اطراف گرفته تا بادایی که خاک عراق و عربستان رو میارن، هر چند وقت یه بار شهر قفل می‌شه. مسئولان هم چاره‌ای ندارن جز اینکه اعلام تعطیلی کنن تا مردم کمتر آسیب ببینن. ولی برای یه عده، این تعطیلیا فقط یه حسرت کوتاهه. اونا کارکنان عملیاتی نفت هستند، کسایی که توی دکل های حفاری ، واحدهای بهره برداری، پالایشگاه آبادان و ... روز و شبشون فرقی با هم نداره.
 

صنعت نفت مثل قلبیه که اگه یه لحظه وایسه، کل کشور میلرزه. چاه‌های نفت، خطوط لوله، پالایشگاها و ... هیچ‌وقت نمی‌تونن خاموش بشن. برای همین، کارکنان عملیاتی، از حفار و واشکول و موتورمن تا کارکنان پالایشگاه ها و واحدهای بهره برداری باید همیشه آماده باشن و کار کنند. حتی وقتی گرد و غبار چشم رو می‌سوزونه و نفس کشیدن سخت می‌شه، اونا با ماسک و کلاه ایمنی، وسط میدانن.
 

یک بار که وقتی گرد و غبار شد خبرگزاری وزارت نفت یه گزارشی از کارکنان عملیاتی در دکل های حفاری منتشر کرد که یکیشون با خنده تلخی می‌گفت: «تعطیلی؟ اون مال کساییه که پشت میز می‌شینن. ما که اینجاییم، فقط می‌تونیم از دور حسرتشو بخوریم. زن و بچه‌م الان خونه‌ن، ولی من باید تا آخر شیفت بمونم.» این حرف دل خیلیاست. کسایی که شیفتای دو هفته‌ای، گرمای پنجاه درجه و دوری از خونه براشون عادی شده.
 

تعطیلیای گرد و غباری برای کارگرای نفت فقط یه دردسر اضافه‌ست. فیلترای ماسک پر از خاک می‌شه، چشماشون می‌سوزه و گاهی حتی نمی‌تونن درست نفس بکشن. اما کارشونو ول نمی‌کنن، چون می‌دونن اگه اونا نباشن، تولید نفت می‌خوابه. یکی از تکنسینای میدان یادآوران توی خاک قبلی که همه ادارات تعطیل شده بودن می‌گفت: «ما به خاک و گرما عادت کردیم، ولی وقتی می‌شنویم همه تعطیلن و ما هنوز اینجاییم، یه لحظه دلمون می‌گیره. کاش لااقل یه روز می‌تونستم پیش بچه‌هام باشم.»
 

این حسرت فقط مال یه نفر نیست. خیلی از کارکنان عملیاتی ، بخصوص جوونایی که تازه اومدن تو این صنعت، دلشون می‌خواد یه کم بیشتر دیده بشن. نه فقط به خاطر حقوق و مزایا، بلکه به خاطر اینکه حس کنن زحمتشون به چشم میاد.
 

نفت، خون تو رگای اقتصاد ایرانه. اما این خونو کسایی زنده نگه می‌دارن که روزا و شبا تو دل خاک و خطر کار می‌کنن. اونا نه دنبال تعریف و تمجیدن، نه چیزی بیشتر از حقشون می‌خوان. یه کمپ استراحت تمیزتر، یه مرخصی درست و حسابی، یا حتی یه تشکر ساده، گاهی از صد تا پاداش براشون باارزش‌تره.البته باز هم بگیم این به این معنی نیست که آیتم های انگیزشی را برای جبران این زحمت ها برای آنها در نظر نگیریم. 
 

حالا که گرد و غبار بازم خوزستان رو تعطیل کرده، بد نیست یه لحظه به این فکر کنیم که این آدما، با همه سختیا، دارن چی کار می‌کنن. شاید اگه یه کم بیشتر هواشونو داشته باشیم، بتونیم یه روزی کاری کنیم که اونا هم طعم یه تعطیلی واقعی رو بچشن.