گزارشی که پاک نژاد و بورد باید به دقت آنرا بخوانند

نگاهی به وضعیت شهرهای نفت‌خیز و گازخیز در سالروز ملی شدن صنعت نفت

هر سال که ۲۹ اسفند می‌رسد و یاد ملی شدن صنعت نفت زنده می‌شود، چشم‌ها به شهرهایی مثل اهواز، آبادان، خرمشهر، هویزه، سوسنگرد، مسجدسلیمان، هفتکل، رامهرمز، گچساران، امیدیه، آغاجاری ، عسلویه و ... می‌افتد.

این شهرها که تاسیسات بزرگ نفت و گاز و میادین نفت و گاز را در خودشان جا داده‌اند و اقتصاد ایران را می‌چرخانند، هنوز با فقر و کمبود امکانات دست به گریبانند. عجیب است که این همه ثروت زیر زمین این مناطق باشد، اما روی زمین، زندگی مردم این‌قدر سخت بگذرد.

ثروت زیر پای مردم، رفاه مال دیگران!

ایران نفت و گازش را بیشتر از همین شهرها می‌گیرد. اهواز پر از چاه نفت است، عسلویه هم که گاز کشور را از طریق پالایشگاه ها و میادین گازی نزدیک به آن تأمین می‌کند. ولی این ثروت انگار فقط از اینجا رد می‌شود و جای دیگه خرج می‌شود.

جوان‌های این شهرها کنار چاه‌های نفت بزرگ شده‌اند، اما کار درست و حسابی گیرشان نمی‌آید. بیکاری توی هویزه و سوسنگرد از همه جا بیشتر است. غیزانیه نزدیک اهواز هنوز امکانات رفاهی مناسب ندارد. آبادان و خرمشهر نیز زیرساخت‌هایشان خراب است. مسجدسلیمان هم که نفت ایران از آنجا شروع شد، نه بیمارستان درست دارد، نه جاده خوب!

هوایی که نفس را تنگ می‌کند

تاسیسات نفت و گاز، هوای این شهرها را حسابی آلوده کرده. توی اهواز و سوسنگرد، دود و گرد و خاک امان مردم را بریده. در عسلویه بوی فلرها همه را اذیت می‌کند، توی گچساران و آغاجاری هم وضعیت هنوز همینطور است. گرما و رطوبت هم که زندگی را اینجا سخت‌تر کرده است!

چرا پایتخت نشینان بفکر شهرهای نفتخیز نیستند!

مردم این شهرها همیشه می‌پرسند چرا مسئولای تهران نشین به فکر ما نیستند؟ شاید چون از اینجا دورن و نمی‌بینند ما چی می‌کشیم. پول نفت توی تهران صرف برج و بزرگراه می‌شود، ولی اینجا جاده و بیمارستان درست نمی‌کنند. بودجه‌هایی که قرار بود برای اینجا خرج بشه، معلوم نیست کجا می‌رود و مردم حس می‌کنند ثروتشون را از دست داده‌اند.

حرف آخر

سالروز ملی شدن صنعت نفت، فرصتی است برای یادآوری اینکه این صنعت نه‌تنها متعلق به کل ملت ایران، بلکه در درجه اول متعلق به مردمی است که در کنار چاه‌ها و تاسیسات آن زندگی می‌کنند. شهرهای نفت‌خیز و گازخیز ایران، با وجود نقش حیاتی‌شان در اقتصاد کشور، نباید همچنان در محرومیت و آلودگی غوطه‌ور بمانند. رفع بیکاری، بهبود زیرساخت‌ها، کاهش آلودگی و توجه به سلامت و رفاه ساکنان و کارکنان این مناطق، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت است. مسئولین پایتخت‌نشین باید با تغییر رویکرد و اولویت‌بندی نیازهای این شهرها، نشان دهند که ملی شدن صنعت نفت، تنها یک شعار تاریخی نیست، بلکه تعهد به عدالت و توسعه برای همه ایرانیان است. تا زمانی که این تغییر رخ ندهد، ثروت زیرزمینی این مناطق، تنها یادآور فقر روی زمین خواهد بود.