عباس یوسف زاده/ اوایل انقلاب چرخ صنعت کشور با خروج نیروها و کارشناسان خارجی به یکباره دچار شوک حرکتی بزرگی شد. کمتر کارشناسی باور داشت که چرخ مذکور مجددا به حرکت دراید و محکم و با صلابت به راه خویش ادامه دهد، آنهم بدون دخالت نیروهای خارجی.

از بعیدترین آنها صنعت حفاری بود که با فرمان حضرت امام خمینی (ره) شکل گرفت. شاید باور این موضوع برای عده ای مشکل باشد و یا حتی اهمیت نداشته باشد اما بسیاری از شرکت های چینی که هم اکنون جز بزرگترین شرکت های دنیا هستند حفاری را در این مملکت یاد گرفتند. یعنی سی سال بعد از جهادی های این صنعت.

خدا میداند چقدر خون و عرق ریخته شد تا چنین عظمتی از بهترین ها شکل گیرد. حال چه کسی از حفاری میداند؟ چه کسی درکی از لحظات سخت این حرفه دارد؟ چگونه این صنعت چنین شد؟ و متاسفانه هیچ وقت دیده نشد. چه کسی حاضر است به بیابان برود تا چنین لحظاتی را ثبت کند؟

سالها گذشته و کثرت نیروی کار باعث شده تا گوشه نظری هم به این صنعت دل شکسته انداخته شود. تا چند سال پیش کسی کلاهش را هم باد میبرد سمت دکل های حفاری نمیرفت. ورق برگشته است. کثرت نیروی کار چنان است که حاضرند جای مته داخل چاه بروند اما حقوقی دریافت کنند. و اینگونه شد که حرکت بزرگ غیورمردان حفاری فراموش شد. دیگر کسی احسنت نمیگوید بلکه میگویند مگر چکار کرده اید؟ نمیخواهید بروید تا ما با یک دهم حقوق شما کار کنیم و یکی از سخت ترین مشاغل دنیا در ایران به چشم نمی آید.

دلسوختگان این صنعت که میدانستند از کجا به اینجا رسیده اند فریاد زدند که آقایان به فکر باشید. دوربینی از صدا و سیما آمد. ماهی تابه ای را وسط محل کار پرسنل گذاشتند و نیمرویی در آن درست کردند. و این شد سختی کار بچه های نگون بخت حفاری. به راستی اگر کار این صنعت در مکان های خو ش آب و هوای ایران بود چگونه میخواستند سختی کار حفاری را نشان دهند؟

بسیارند مشاغلی که کارشان زیر آفتاب سوزان است. اما کدام شغل همه مشقات را با هم دارد؟ مسئولیت، حساسیت و استرس، شبکاری، شیفتهای ۱۲ ساعته کاری، دوری از خانواده و اجتماع، صدمات جسمی و روحی فراوان، کار با مواد آلاینده، کمبود امکانات و تجهیزات و ... ۳۰ تا ۳۵ سال باید اینچنین کار کرد. استثنا هم ندارد.

حال و روز فعلی این صنعت خراب است. سختی کار چنان است که آقازاده ای هم اینجا نمی آید تا به پدر محترم بگوید بچه های اینجا را دریاب. عکس کمر سوخته ناشی از آفتاب سوزان دمای ۶۵ را به وی نشان دهد. نشان دهد که بچه های این صنعت شاگرد همان بچه جهادی های اوایل انقلابند که با دست خالی اجازه ندادند چرخ این صنعت بخوابد. اما صد افسوس که اینجا آقازاده نمی آید. آقایان، بزرگان و مسئولین عزیز از شما خواهش داریم. به این صنعت به چشم شغل نگاه نکنید. بله نیروی کار زیاد است اما متخصص زیاد نیست. کارگر این صنعت کوله بار سالها تجربه رو به دوش دارد. کارگر این صنعت یک شبه به اینجا نرسیده. عرق ریخته، زخم خورده و شهادت همکار دیده. شما بفرمایید چه کنیم؟ چه آماری نیاز دارید؟ آمار صدمات روحی سنگین؟ آمار قطع عضو های فراوان؟ آمار شهادت همکاران؟ آمار میانگین عمر پرسنل؟ رده بندی سختی این شغل در دنیا؟ چه میخواهید؟ چه میخواهید تا چنین حرفه سخت و پر زحمتی به چشم شما بیاید؟ کفران نعمت نکنید. چنین خادمان به انقلاب در هیچ جای دنیا پیدا نمیشود. اینها وفادار ترین بچه های این انقلابند.

صنعت حفاری با وجود چنین بچه هایی در این رتبه قرار گرفته. چند شغل میشناسید که در رتبه بندی جهانی چنین جایگاهی داشته باشد؟ تخصص و عملکرد این بچه ها زبانزد دنیاست. شرکتهای توتال، آجیپ و ... از عملکرد این غیورمردان آنهم با چنین امکاناتی انگشت به دهان بودند. پس بفرمایید این صنعت چگونه خودش را به شما ثابت کند؟ جراحات کم است؟ شهادت بچه ها کم است؟ قطع عضو کم است؟ معروفیتش کم است؟ کمبودها را امر بفرمایید. بزرگواران از این صنعت حمایت کنید. چشم امید این بچه ها به تصمیمات شما عزیزان است. اجازه دهید عمری به عنوان بازنشستگی در کنار خانواده داشته باشند.