شورای محترم عالی کار، سلام عرض می‌کنم.
 

من یکی از کارگران صنعت نفت شاغل در مناطق عملیاتی جنوب هستم.امروز که این چند خط را می‌نویسم، دلم پر از حرف‌هایی است که شاید هر کارگری در گوشه‌ای از این کشور پهناور با خودش زمزمه می‌کند.

تورم مثل سایه‌ای سنگین روی زندگی ما افتاده و هر روز که می‌گذرد، خریدن یک نان ساده یا تهیه مایحتاج بچه‌ها سخت‌تر می‌شود.

دستمزدی که الان می‌گیریم، با این گرانی‌ها جور درنمی‌آید. راستش را بخواهید، وقتی سر ماه جیبم را نگاه می‌کنم و نمی‌توانم چشم توی چشم زن و بچه‌ام نیازهایشان را برآورده کنم، شرمنده می‌شوم. 
 

شما که در شورا نشسته‌اید و تصمیم می‌گیرید، حتماً خودتان هم می‌دانید که کارگر با دست خالی نمی‌تواند چرخ زندگی را بچرخاند.

افزایش دستمزد بر اساس تورم، نه یک خواسته لوکس که یک نیاز واقعی است. اگر این اتفاق نیفتد، کمر کارگر زیر بار این فشارها خم می‌شود و این نه به نفع ماست و نه به نفع مملکت.

از شما انتظار داریم دستی بجنبانید و نگذارید این شرمندگی هر ماه جلوی خانواده‌هایمان تکرار شود.