ارسالی توسط یکی از پژوهشگران صنعت نفت | پدرم می گفت به یاد ندارم در دوران خدمتم حتی یک روز تعطیل شده باشیم، با وجود اینکه گاهی ارتفاع برف به بیش از ۶۰ سانت و دمای هوا به منفی ۳۰ درجه در منطقه ما می رسید!
از آنجایی که بنده پژوهشگر هستم، هرچند بخش اعظمی از آن دوران را به یاد دارم ولی با یک سرچ ساده به صدق گفتار پدر پی بردم! جز دی ماه ۸۶ و موارد بسیار نادر منطقه ای، تعطیلی ادارات دولتی گویا خط قرمز محسوب می‌شده! اما چرا ؟
برای پاسخ به این پرسش باید از منظر اقتصاد کلان به قضیه نگاه کنیم، هرچند تخمین میزان خسارت روزانه تعطیلی کل کشور در شرایط فعلی واقعا سخت است ولی با در نظر گرفتن تولید ناخالص ملی (GDP) ,خسارت وارده حاصل از قطع گاز به صنایع بزرگ فولادی و پتروشیمی ، تعطیلی فروشگاه های بزرگ و ... می توان به عدد روزانه حداقل ۲ میلیارد دلاری برای اقتصاد شکننده کشور رسید !
تولید کالای کم تر، کاهش صادرات، کاهش ارز واردات و ... کسری بودجه بیشتر، افزایش پایه پولی، افزایش نقدینگی، افزایش تورم انتظاری، تورم بیشتر !
حالا چرا به این نقطه رسیدیم که مسئولان از سال ۱۴۰۰ به بعد و با تشدید ناترازی انرژی به جای حل مسئله و استفاده از پتانسیل نخبگان و متخصصان امر، مرتبا کشور را در تابستان و زمستان به هر بهانه ای از جمله آلودگی هوا، گرما و سرما و نبود گاز و برق و ... تعطیل کرده و با وجود اینکه می دانند مردم کم ترین نقش را در این بحران دارند، چند دهه سیاست گذاری اشتباه خود را به گردن آن ها انداخته و با کمپین عجیب ۲ درجه کم از ما توقع معجزه دارند ! احتمالا در سال ۱۴۲۰ هم می‌گویند اگر کلا مردم گاز و برق و بنزین و گازوئیل مصرف نکنند ما کلا مشکلی نخواهیم داشت زیراکه منابعی هم نداریم !
با وجود اینکه می دانیم گوش شنوایی در میان مسئولان نیست زیراکه اصلا علم و تخصص موارد مطروحه نزد عزیزان و آقازاده هایشان نیست، مکلف به هشدار و به جان خریدن عواقب آن هستیم .
دریافت صفحه با کد QR