به گزارش نفت آنلاین ؛ به نقل از اویل پرایس، عربستان سعودی سعی می‌کند جایگزین بی چون و چرای بشکه های از دست رفته نفت ایران در آسیا و مخصوصاً چین پس از تحریم های آمریکا علیه ایران باشد. این یک فرصت بسیار بزرگ است چون صادرات نفت ایران به فقط ۲۶۶ هزار بشکه در روز در مقایسه با ۲٫۵ میلیون بشکه قبل از بیرون آمدن آمریکا از  معاهده برجام رسیده است. گرچه برخی ارقام نشانه هایی برای خوش بینی عربستان به جای می‌گذارد، ولی واقعیت چیز دیگریست و تهدید عرضه نفت آمریکا و روسیه این دورنمای خوشبینانه را از بین میبرد. در واقع با مشکلات اخیر آلودگی بشکه‌ های نفت روسیه، این کشور هم توسط افزایش عرضه نفت آمریکا تهدید می‌شود.

 مخصوصاً طی ژانویه تا ماه می، شرکت نفت آرامکوی عربستان سهم خود را در چین، بزرگترین مصرف‌کننده نفت آسیا حفظ کرده است. چین ۲۲۳٫۸۵۸ میلیون بشکه نفت خام از عربستان وارد کرده که ۹٫۸ درصد بیش از سال گذشته است. البته این افزایش صادرات چین مربوط می شود به بازگشایی دو پالایشگاه مستقل دیگر در چین با نام ژی جیانگ پتروکمیکال و هنگلی پتروکمیکال. هنگلی با ظرفیت ۴۰۰ هزار بشکه در روز در اواخر ۲۰۱۸ قراردادی با آرامکو برای خرید ۱۳۰ هزار بشکه نفت در روز بست. در حالیکه ژی جیانگ پتروکمیکال هم با ظرفیت ۴۰۰ هزار بشکه در روز توافق کرد روزانه ۱۱۶ هزار بشکه نفت از آرامکو بخرد.

 بدون این دو قرارداد، عربستان دوباره موقعیت خود را به عنوان بزرگترین عرضه کننده نفت به چین به روسیه واگذار می کرد. روسیه طی ژانویه تا ماه می ۲۲۰٫۲۰۱ میلیون بشکه نفت به چین صادر و ۱۴٫۶ درصد سهم بازار این کشور را به دست آورد.  همین مسئله برای سایر مشتریان بزرگ آسیایی مثل کره جنوبی و ژاپن هم صادق بود.

 قرارداد کاهش تولید اوپک انعطاف پذیری بیشتری به روسیه می دهد تا عربستان. سم باردن، یک مقام اجرایی شرکت تجارت انرژی اس بی آی مارکتس گفت:«روسیه تا حدی هرچه را که بخواهد در هر زمانی که بخواهد تولید میکند و وابسته به پویایی قیمت نفت است نه توافق کاهش تولید. عربستان باید از محدوده توافق کاهش تولید پیروی کند درست مانند سایر تولیدکنندگان اوپک ولی روسیه برای خوشحال نگه داشتن عربستان تعهد خود به این قرارداد را اعلام می‌کند و این روسیه است که در صورت لزوم تولید نفت را افزایش یا کاهش می‌دهد».

 استراتژی هدف قرار دادن بازار آسیا و مخصوصاً چین، پس از راه اندازی خط لوله شرق سیبری به اقیانوس آرام در ۲۰۱۰ عملیاتی شد که اجازه ورود نفت بیشتری را به آسیا می داد. انتقال نفت به آسیا از روسیه در ژانویه سال گذشته با راه‌اندازی یک خط لوله موازی دیگر تقویت شد، به این ترتیب چین خودش می‌توانست حدود ۳۰ میلیون تن نفت هر سال از روسیه وارد کند.

 تلاش برای رسیدن به هدف دستیابی بیشتر به بازار آسیا مخصوصاً چین، دلیل اصلی افت کیفیت نفت صادر شده به اروپا حتی قبل از آلودگی اخیر نفتی این کشور بود.

 با توجه به توسعه روابط بین روسیه و چین در پروژه هایی غیر از انرژی و امنیتی، تعجبی ندارد که اکثریت بخش های مستقل و دولتی چین  نفت خام روسیه را دریافت کنند. در ماه ژوئن، نفت روسیه برترین نفت خام مصرفی پالایشگاه های مستقل چین بود. یک دلیل دیگر بازگشت چین به نفت خام روسیه افزایش نگرانی های امنیتی در مورد تجارت با عربستان در شرایط ژئوپلتیکی فعلی است.  تهدیدهای ایران، تهدیدهای شورشیان حوثی در یمن و حملات جنوب عراق خریداران را از معامله با عربستان منصرف می کند.

 علاوه بر امنیت بیشتر، پشتیبانی راحت‌تر ، مسافت کمتر دریانوردی برای دریافت نفت روسیه نسبت به درجات نفت عربستان و  کیفیت نفت روسیه که اجازه تولید بنزین بیشتر را می دهد و برای پالایشگاه‌های چین مفیدتر است،  باعث تمایل چین به خرید نفت از روسیه شده است. به علاوه، قراردادهای روسیه به صورتی تنظیم می شوند که خریداران آسیایی می توانند هر ماه تا هر مدتی که میخواهند مقدار مشخصی نفت خام خریداری کنند. همچنین خریداران اجازه دارند مشتقات نفتی را هم خریداری کنند که شامل محصولات مختلف پتروشیمی با قیمت های پایین میشود.